Please look below for the English version

Van Dawson City naar Dawson Creek

Na Dawson City fietste ik samen met Victor naar Whitehorse, de hoofdstad van de Yukon. Victor komt uit Chili en is net als ik op weg naar Patagonië.

Onderweg kwamen we veel mensen tegen die het een ongelooflijk toeval vonden dat we elkaar onderweg waren tegengekomen, 2 fietsers die helemaal van Alaska naar Argentinië willen rijden. Maar niets is minder waar. Deze periode van het jaar kan je meerdere voetbalploegen samenstellen met fietsers die op weg zijn naar Patagonië.

Zo is er Su die zijn familie en vrienden heeft achtergelaten in China, dromend van al de plaatsen die hij wil zien.

Andreas en Stephanie uit Duitsland zijn bezig aan een fietstocht van 3 jaar rond de wereld. Ze zijn een week voor mij vertrokken in Anchorage, maar we zijn elkaar onderweg nog niet tegengekomen.

Victor uit Chili, met wie ik enkele weken samen fietste, had genoeg van zijn consultancy job en de uitspattingen in het zakenleven en berekent in de plaats daarvan nu voortdurend de kortste weg tussen 2 eetgelegenheden.

Dan is er ook nog Alec die zo hard fietst dat niemand hem ooit in levende lijve heeft gezien.

Faez uit Iran fietste de Dempster Highway dit voorjaar. Dat is de meest noordelijke weg in Canada. De temperatuur zakte tot -30°c. Hij moet zijn tocht naar het zuiden uitstellen omdat hij de Verenigde Staten niet binnen mag met een Iraans paspoort.

Ikzelf probeer nog steeds het evenwicht te vinden tussen kilometers vreten en mooie omwegen nemen.

En er zijn nog heel wat andere fietsers onderweg naar Patagonië.

Er zijn er zoveel dat de originaliteit van de reis niet in de bestemming zit maar in de manier waarop elk van ons er wil geraken. Sommigen houden vast aan zoveel mogelijk comfort, anderen willen zichzelf testen. Sommigen hopen de reis zo lang mogelijk te rekken, anderen racen tegen een deadline. Sommigen hebben een eerder minimalistische opvatting over bagage, anderen zeulen met eten voor 10 dagen en een uitgebreide garderobe. Sommigen onder ons kiezen steevast voor de route met het minste verkeer, anderen zoeken minutieus naar de route met de minste hoogtemeters. Hoe iedereen zijn fietstocht wil aanpakken, wordt weerspiegeld in de fiets en hoe die is bepakt. Er wordt uren gediscussieerd over de bepakking en de fiets.

Al fietsend naar het zuiden worden we vergezeld door een eindeloze parade van RVs (recreational vehicles, mobilhomes en caravans met steroïden) die naar het noorden rijden om de zomer door te brengen in Alaska. Ook de RVs proberen de eindeloze eenheidsworst van het traject te doorbreken met een originele uitrusting. Individualisme en het doel van de reis worden samengebald in een ingewikkelde mix van metaal, wielen en motoren.

Su, Victor en ik logeerden een nacht in een RV in de tuin van een warmshowers gastheer. Terwijl we daar zaten, overwogen we om er vandoor te gaan met de RV. Met een RV zouden we overal kunnen stoppen waar we wilden. Met de fiets is het onmogelijk om een route uit te stippelen die alle interessante plaatsen tussen hier en Patagonië met elkaar verbindt. We zouden ons geen zorgen moeten maken over waar we deze winter zullen zijn en we zouden nooit te weinig Snickers hebben om door te gaan. Uiteindelijk werd het plan om de RV te ‘lenen’ afgevoerd. In de eerste plaats omdat onze gastheer voor de RCMP (canadese politie) werkt, maar ook en vooral omdat het gewoon veel fijner is een land of een continent te doorkruisen op een fiets.

Volgens Ernest Hemingway missen RVs een belangrijk ingrediënt om van een reis een onvergetelijke reis te maken.

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them. Thus you remember them as they actually are, while in a motor car only a high hill impresses you, and you have no such accurate remembrance of country you have driven through as you gain by riding a bicycle.”

In een RV zijn plaatsen als Prophet River of Pink Mountain nauwelijks waarneembaar. Als je knippert met je ogen ben je er al voorbij, onderweg naar het volgende verkeersknooppunt. Op de fiets beeld ik me de hele dag in hoe mooi Pink Mountain wel niet moet zijn. Een groene vallei, een geleidelijke klim in het bos en dan de top met de avondzon die de bomen een roze gloed geeft.

In werkelijkheid is Pink Mountain gewoon een parking langs beide kanten van de Alaska Highway, een bar, een restaurant en een kruidenier. Toch was het onvergetelijk om wat tijd door te brengen in Pink Mountain, een plaats ergens tussen hier en nergens.

 

The truth about Pink Mountain

From Dawson City to Dawson Creek

From Dawson City, I continued south to Whitehorse, the capital of the Yukon. I cycled together with Victor from Chili.  

Along the way, people marvelled at the huge coincidence of the two of us meeting on the road, both cycling to Patagonia. But this time of year you can compose several football teams of cyclists, admittedly lacking basic muscle development of any muscles not needed for pushing the pedals, cycling to Patagonia.
There is Su, who left his family and friends in China dreaming about all the places he would like to see.

There are Andreas and Stephanie who are making a 3 year cycling trip around the world and who I keep missing out on by one or two days but who I will meet one day for sure!

There is Victor who, tired of his consultancy job and the excesses of the corporate world, quit his job and instead is now constantly calculating the shortest route between 2 food stops.

There is Alec, who is riding so fast no one has ever seen him. Rumour has it, that like bigfoot, he doesn’t really exist.

There is Faez who cycled the Dempster Highway this spring in minus 30°c and who has to delay his trip south because he is not allowed to enter the United States with his Iranian passport.

And there is me, alone on the road again, still trying to figure out the balance between covering the distance and taking the scenic detour.

And there are many others.

In fact, there are so many of us that the originality of the voyage lies not in the destination but in the way we get there. Some favor comfort, others hardship. Some of us want to last the journey as long as possible, others are racing a deadline. Some of us have a minimalist approach to luggage and one of us is carrying a gigantic jar of peanut butter. Some of us systematically choose the road less traveled while others are figuring out how to avoid as much climbing as possible. The nature of the journey manifests itself in the setup of the bikes. And hours are spent discussing and improving the bikes and the load.

As we all make our way south we encounter an endless parade of RV’s (recreational vehicles) going north for the summer. They too try to compensate the mind numbing conformity of the trajectory with an original setup. Expressing individuality and the purpose of their journey in a puzzling mix of metal, wheels and engines.

One day, Su, Victor and I stayed a night in the RV of a Warm Showers host. We contemplated carjacking it for a while. With an RV it would be possible to visit all the places we would like to see whereas now we have to choose. It is impossible to make a route that connects all the interesting places between here and Patagonia. We wouldn’t have to worry about the weather and where we are this winter. In an RV we would never ran out of Snickers. In the end we decided not to because 1) it would be tremendously stupid to steal (no not steal, borrow, we would bring it back eventually) from a RCMP officer and 2) it is just more fun to cross a country or a continent on a bicycle.

According to Ernest Hemingway, RVs lack a key ingredient of what makes any journey a memorable journey.

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them. Thus you remember them as they actually are, while in a motor car only a high hill impresses you, and you have no such accurate remembrance of country you have driven through as you gain by riding a bicycle.”

For the purpose of this blog it would have been so nice if Hemingway said this while actually riding his bike across the Rocky Mountains. But chances are he wrote this while zipping his grappa in Bassano, Italy or with a gigantic hangover after a night out in Paris.

In an RV, Prophet River or Pink Mountain would be just a blib. You wouldn’t even notice it when you blink your eyes on the way through. You can cover big distances every day. So why would you stop in a place like Pink Mountain? On my bicycle I spend a whole day imagining what a glorious site Pink Mountain would be. A lush valley, a gentle climb along the treeline, the evening sun making the trees look pink. In reality Pink Mountain is just a parking lot at either side of the road. Still it was nice to spend some time there, somewhere in the middle of nowhere.