Please look below for the english version

Van Dawson Creek, British Columbia (Canada) naar Ovando, Montana (USA)

Nog een laatste steile klim voor ik de grens tussen Canada en de Verenigde Staten bereik in Roseville. In mijn hoofd wordt een liedje van Frank Zappa eindeloos herhaald.

“Movin’ to Montana soon

Gonna be a Dental Floss tycoon”

Er is altijd wel één of ander lied dat zich in mijn hoofd nestelt tijdens een fietstocht. Meestal is het elke keer een ander lied, maar sinds ik in Banff ben begonnen aan de Great divide Mountain Bike Route, een mountainbikeroute die zich uitstrekt van Banff in het zuiden van Canada tot de grens met Mexico langs de continental divide, krijg ik Moving to Montana Soon van Frank Zappa niet uit mijn hoofd. De continental divide is een waterscheidingslijn op het Amerikaanse continent, water dat langs de ene kant van de berg valt, stroomt naar de Atlantische oceaan, water dat langs de andere kant valt, stroomt naar de Stille Oceaan. 

Ik kijk al een paar weken uit naar Montana. Ik bracht wat tijd door in Revelstoke waar ik wachtte op mijn zus en haar vriend die me kwamen bezoeken.

Het was fijn om even niet onderweg te zijn. Maar na een paar dagen kon ik niet wachten om terug op de fiets te springen. Mijn hoofd was al in Montana.

Ik lijd aan het ‘restless legs’ syndroom. Ik ben altijd aan het dromen over de volgende plaats.

De weg van Revelstoke naar de grens was een aaneenschakeling van mooie plekken. Vaak leek het onmogelijk dat de volgende plek nog mooier kon zijn.

 

Tot ik uiteindelijk de grens overstak en Montana bereikte.

Iemand die ik onderweg tegenkwam, zei me:

“you cyclists, you will never be happy in one place again“. Dat klinkt als een vloek, maar volgens mij is het niet zo uitzichtloos.

Het is in ieder geval goed om te weten dat ik niet de enige ben met restless legs hier. Rusteloosheid zit ingebakken in de Amerikaanse cultuur. Misschien wel het bekendste voorbeeld is “on the road” van Jack Kerouac.

“because he had no place he could stay in without getting tired of it and because there was nowhere to go but everywhere, keep rolling under the stars...” (Jack Kerouac, On the road)

Ik ben blij om eindelijk zelf door dat Amerikaanse Westen te fietsen. Ik kijk al uit naar de tankstations en diners die ik onderweg zal zien. Deze plaatsen ademen rusteloosheid. Plaatsen waar de tijd trager lijkt te gaan, een kort intermezzo voor het leven onderweg.

Rusteloosheid is niet ergens anders willen zijn, het is naar ergens anders willen gaan. Het is een onstilbare honger hebben om in beweging te zijn. Ik wil weten wat er te zien is achter de volgende bocht en achter de bocht daarna.

Rusteloosheid is naar ergens anders willen gaan, niet omdat je denkt dat het een betere plaats is, maar omdat het ergens anders is.

I’m moving to Montana

From Dawson Creeck, Britisch Colombia (Canada) to Ovando, Montana (USA)

I’m grinding myself up for a final steep climb before crossing the border between Canada and the USA in Rooseville. The Frank Zappa lyrics are on repeat in my head.

“Movin’ to Montana soon

Gonna be a Dental Floss tycoon”

I often repeat the same lines of a song over and over again while I’m on a bike ride. Usually it is a different song everyday. But since I set off from Banff on the great divide mountainbike route, a mountainbike route that stretches from Banff in the south of Canada, along the continental divide in the United States all the way to the border with Mexico, ‘Moving to Montana soon’ from Frank Zappa is stuck in my head.

I have been looking forward to Montana for a couple of weeks now. I spend some time in Revelstoke, waiting for my sister and brother-in-law to come and visit me.

It was nice to spend some time off the bike in Revelstoke. But I couldn’t wait to get going again. My head was already in Montana.

More and more it becomes clear to me that I have a serious case of restless legs syndrome. Always dreaming of the next place to go.

The road from Revelstoke to the border took me through some breathtaking scenery where it often seemed impossible that the next place could be any more beautiful.

Until I finally crossed to border into Montana.

Someone I met along the road told me “You cyclists, you will never be happy in one place again” it sounded like an old witch’s spell to me. I do not think the situation is quite that desperate.

I take comfort in the idea that I’m not the only one with restless legs around these parts. Restlessness seems intertwined with American culture, arguably it is most vividly captured by Jack Kerouac in ‘On the road’ and by the other members of the beat generation.

“because he had no place he could stay in without getting tired of it and because there was nowhere to go but everywhere, keep rolling under the stars…” (Jack Kerouac, On the road)

Needless to say I’m really excited to cycle through the American West.

I’m looking forward to the gas stations and diners I will pass along the way. They are landmarks of restlessness. Places where time seems to slow down. An interlude for life on the road.

To me restlessness is not wanting to be somewhere else, it is wanting to go somewhere else. It is having an unstilled hunger for movement. The urge to know what is around the corner fuels my legs. Even if I’m sure the next corner will still be there tomorrow, I want to ride it right now, already eyeing up the next turn in the road. Restlessness is always wanting to go somewhere else. Not because you think it is a better place but because it is another place.