Please look below for the English version

Van La Paz, Mexico naar Palenque Mexico

Hola tante Goele,

3 jaar geleden vertelde je me voor het laatst over Mexico. Je toonde me foto’s en lachte terwijl je anekdote na anekdote vertelde. Op dat moment was een fietstocht van Alaska naar Argentinië nog maar een vaag idee in mijn hoofd. Iets wat ik niet luidop uitsprak.

Toen ik de route voor mijn tocht aan het plannen was, dacht ik eraan om voor de makkelijkste oplossing te kiezen langs de kust. Als je naar het nieuws kijkt, lijkt Mexico een gevaarlijke plaats waar je best niet teveel tijd doorbrengt. Dan dacht ik terug aan jouw verhalen over Mexico. Meer dan 20 jaar geleden reisde je naar Mexico en na al die tijd vertelde je nog steeds met evenveel enthousiasme over het land. In plaats van zo snel mogelijk door Mexico te rijden begon ik ernaar uit te kijken. Ik wilde weten of reizen in jouw voetsporen me troost zou bieden. Of het zien van de plaatsen die jij had gezien, de put zou helpen delven die je achterliet. Ik wou dat ik aandachtiger naar je verhalen had geluisterd zodat ik me nu nog elk detail zou herinneren.

Toen je 50 werd gaf ik je een kraskaart van de wereld, een kaart waar je de landen van de wereld waar je al geweest bent, kan wegkrassen. Het was niet mijn idee om je dit cadeau te geven. Jij maakte het duidelijk dat een andere cadeau niet aan de orde was. Zeggen wat je dacht, was nooit een probleem voor jou. Je droomde nog steeds van nieuwe reizen. Na je dood kreeg ik de kaart terug met de boodschap jouw reizen verder te zetten. Toen ik naar de kaart keek, zag ik dat je voor elk land waar je geweest was niet het land had weggekrast, maar enkel een fijne lijn, de route die je had genomen. Dat was een goede les in hoe te reizen voor mij. Het is geen spelletje Risk waar je land na land verovert. Er valt altijd meer te ontdekken van een land. Er is altijd een reden om terug te gaan.

De laatste weken heb ik veel nagedacht over hoe het had kunnen zijn. Hoe je me,voor ik vertrok, voorovergebogen over een kaart van Mexico zou tonen welke plaatsen ik allemaal zou moeten bezoeken. Hoe je samen met mij door Mexico zou fietsen. En hoe we samen een nieuwe lijn op de kaart zouden krassen. Hoe trots je zou zijn op mij voor het maken van deze reis.

In plaats daarvan leid je mijn ‘invisible peloton’, me voortstuwend als het moeilijk wordt.

In plaats daarvan kijk ik naar de ruïnes van oude beschavingen en de voortschrijdende tijd. Hoe de restanten van die oude steden er nog steeds staan na duizenden jaren en hoe mijn herinneringen aan jou al aan het afbrokkelen zijn. Hoe twee en een half jaar zonder jou een eeuwigheid lijkt.

 

Zoals je weet, is er een Eels lied voor elke gelegenheid, zeker voor elke trieste gelegenheid. Ik denk dat ‘Friendly Ghost’ hier het best past.  ‘If you scared to die you better not be scared to live. I have been spending all my days giving all i can give’. Ik hoop dat ik op een dag even levendig over Mexico kan vertellen dan jij deed.

Hoe ik door talloze kleurrijke markten struinde.

Hoe ik de bergen in fietste en genoot van het uitzicht met mijn hoofd in de wolken.

 

Hoe ik naar de hoofdstad van Mezcal fietste en dronken werd alleen al van de geur.  

Hoe ik de nacht doorbracht in een gevangenis, op zoek naar een plaats om te slapen.

Hoe ik Leon bezocht en kampeerde bij de brandweer in een poging indruk te maken op mijn neefje.

Hoe ik naar het centrum van Mexico-city fietste en het verkeer in een miljoenenstad overwon.  

 

Hoe ik een muilezel zag aan een tankstation.

Hoe mooi Mexicaanse steden zijn.

Hoe vriendelijk Mexicanen zijn. Steeds meer fruit aanbiedend dan je kan opeten of meenemen.

Letter to a friendly ghost

From La Paz, Mexico to Palenque, Mexico

Hola tante Goele,

It has been 3 years since I last heard you talking about Mexico. You showed me the pictures and smiled as you told a thousand anecdotes. At that time cycling the Americas was only a vague idea in my head. Something I wasn’t ready to say out loud.  

When I was researching the route for this trip, my original plan was to cycle along the Mexican coast. Watching the news, Mexico seemed like a dangerous place where you should better not spend too much time. Then I remembered your stories. You travelled to Mexico more than 20 years ago and still after all this time you talked enthusiastically about Mexico whenever you had the chance. All of a sudden Mexico went from a country to cycle through as fast as possible (just to connect the dots on my way to Ushuaia)  to a place I was eager to see. I wanted to know if there is consolation to be found in travelling in your footsteps? Would seeing the places you have seen bridge the massive hole you have left behind.

I wish I had listened more attentive to your stories (not to say that I didn’t listen at all, I really did), so I could remember every detail now that I’m here.

On your 50th birthday, I gave you a scratch map of the world, a map where you can scratch of the parts of the world you have been to. It wasn’t my idea to give this present. In fact, you made it perfectly clear that this is what you wanted for your birthday and that another present would not be appreciated. Saying what you thought was never a problem for you. You were still dreaming of future travels. After you died I got the map back with the message to continue your travels. When I looked at the map I saw that for every country you had been, you didn’t scratch the entire country, instead you only scratched a fine line, the route you took. That taught me a lot about how to travel. It is not a game of Risk in which you conquer country after country, there is always more to see of a country. There is always a reason to go back.

These last couple of weeks I thought a lot about what might have been. How we would be bend over a map of Mexico before I left and how you would tell me about every place I needed to see. How you would ride next to me through Mexico, making another line on the map because there can never been to many lines on that map. How proud you would have been of me making this trip.

Instead you are leading my invisible peloton. Pulling me forward whenever it gets though.

Instead I’m looking at the ruins of ancient civilisations and wondering where time has gone.  How the remains of these buildings are still there after thousands of years and how my memories of you already start to crumble. How two and a half years without you seems like eternity.

As you know there is an Eels song for every occasion, especially for every sad occasion. I think ‘Friendly ghost’ is the best fit here.  ‘If you scared to die you better not be scared to live. I have been spending all my days giving all I can give’. I hope that one day I will tell about my time in Mexico as avidly as you did.

How I strolled through a lot of colorful Mercado’s.

How I climbed into the mountains. Admiring the views, my head in the clouds.

How I cycled through the capital of Mezcal and got drunk from the smell just riding through town.

How I spend a night in prison, looking for a place to sleep.

How I visited the city of Leon and camped in fire stations all to impress my little nephew.

How I cycled straight into Mexico-City conquering the traffic of a metropolis.

How I saw a mule at a truckstop.

How beautiful Mexican cities are.

How nice the people are. Always offering more fruit than you can eat or carry.