Please look below for the English version

Van La Paz, Mexico naar Palenque Mexico

Hola tante Goele,

3 jaar geleden vertelde je me voor het laatst over Mexico. Je toonde me foto’s en lachte terwijl je anekdote na anekdote vertelde. Op dat moment was een fietstocht van Alaska naar Argentinië nog maar een vaag idee in mijn hoofd. Iets wat ik niet luidop uitsprak.

Toen ik de route voor mijn tocht aan het plannen was, dacht ik eraan om voor de makkelijkste oplossing te kiezen langs de kust. Als je naar het nieuws kijkt, lijkt Mexico een gevaarlijke plaats waar je best niet teveel tijd doorbrengt. Dan dacht ik terug aan jouw verhalen over Mexico. Meer dan 20 jaar geleden reisde je naar Mexico en na al die tijd vertelde je nog steeds met evenveel enthousiasme over het land. In plaats van zo snel mogelijk door Mexico te rijden begon ik ernaar uit te kijken. Ik wilde weten of reizen in jouw voetsporen me troost zou bieden. Of het zien van de plaatsen die jij had gezien, de put zou helpen delven die je achterliet. Ik wou dat ik aandachtiger naar je verhalen had geluisterd zodat ik me nu nog elk detail zou herinneren.

Toen je 50 werd gaf ik je een kraskaart van de wereld, een kaart waar je de landen van de wereld waar je al geweest bent, kan wegkrassen. Het was niet mijn idee om je dit cadeau te geven. Jij maakte het duidelijk dat een andere cadeau niet aan de orde was. Zeggen wat je dacht, was nooit een probleem voor jou. Je droomde nog steeds van nieuwe reizen. Na je dood kreeg ik de kaart terug met de boodschap jouw reizen verder te zetten. Toen ik naar de kaart keek, zag ik dat je voor elk land waar je geweest was niet het land had weggekrast, maar enkel een fijne lijn, de route die je had genomen. Dat was een goede les in hoe te reizen voor mij. Het is geen spelletje Risk waar je land na land verovert. Er valt altijd meer te ontdekken van een land. Er is altijd een reden om terug te gaan.

De laatste weken heb ik veel nagedacht over hoe het had kunnen zijn. Hoe je me,voor ik vertrok, voorovergebogen over een kaart van Mexico zou tonen welke plaatsen ik allemaal zou moeten bezoeken. Hoe je samen met mij door Mexico zou fietsen. En hoe we samen een nieuwe lijn op de kaart zouden krassen. Hoe trots je zou zijn op mij voor het maken van deze reis.

In plaats daarvan leid je mijn ‘invisible peloton’, me voortstuwend als het moeilijk wordt.

In plaats daarvan kijk ik naar de ruïnes van oude beschavingen en de voortschrijdende tijd. Hoe de restanten van die oude steden er nog steeds staan na duizenden jaren en hoe mijn herinneringen aan jou al aan het afbrokkelen zijn. Hoe twee en een half jaar zonder jou een eeuwigheid lijkt.

 

Zoals je weet, is er een Eels lied voor elke gelegenheid, zeker voor elke trieste gelegenheid. Ik denk dat ‘Friendly Ghost’ hier het best past.  ‘If you scared to die you better not be scared to live. I have been spending all my days giving all i can give’. Ik hoop dat ik op een dag even levendig over Mexico kan vertellen dan jij deed.

Hoe ik door talloze kleurrijke markten struinde.

Hoe ik de bergen in fietste en genoot van het uitzicht met mijn hoofd in de wolken.

 

Hoe ik naar de hoofdstad van Mezcal fietste en dronken werd alleen al van de geur.  

Hoe ik de nacht doorbracht in een gevangenis, op zoek naar een plaats om te slapen.

Hoe ik Leon bezocht en kampeerde bij de brandweer in een poging indruk te maken op mijn neefje.

Hoe ik naar het centrum van Mexico-city fietste en het verkeer in een miljoenenstad overwon.  

 

Hoe ik een muilezel zag aan een tankstation.

Hoe mooi Mexicaanse steden zijn.

Hoe vriendelijk Mexicanen zijn. Steeds meer fruit aanbiedend dan je kan opeten of meenemen.

Letter to a friendly ghost

From La Paz, Mexico to Palenque, Mexico

Hola tante Goele,

It has been 3 years since I last heard you talking about Mexico. You showed me the pictures and smiled as you told a thousand anecdotes. At that time cycling the Americas was only a vague idea in my head. Something I wasn’t ready to say out loud.  

When I was researching the route for this trip, my original plan was to cycle along the Mexican coast. Watching the news, Mexico seemed like a dangerous place where you should better not spend too much time. Then I remembered your stories. You travelled to Mexico more than 20 years ago and still after all this time you talked enthusiastically about Mexico whenever you had the chance. All of a sudden Mexico went from a country to cycle through as fast as possible (just to connect the dots on my way to Ushuaia)  to a place I was eager to see. I wanted to know if there is consolation to be found in travelling in your footsteps? Would seeing the places you have seen bridge the massive hole you have left behind.

I wish I had listened more attentive to your stories (not to say that I didn’t listen at all, I really did), so I could remember every detail now that I’m here.

On your 50th birthday, I gave you a scratch map of the world, a map where you can scratch of the parts of the world you have been to. It wasn’t my idea to give this present. In fact, you made it perfectly clear that this is what you wanted for your birthday and that another present would not be appreciated. Saying what you thought was never a problem for you. You were still dreaming of future travels. After you died I got the map back with the message to continue your travels. When I looked at the map I saw that for every country you had been, you didn’t scratch the entire country, instead you only scratched a fine line, the route you took. That taught me a lot about how to travel. It is not a game of Risk in which you conquer country after country, there is always more to see of a country. There is always a reason to go back.

These last couple of weeks I thought a lot about what might have been. How we would be bend over a map of Mexico before I left and how you would tell me about every place I needed to see. How you would ride next to me through Mexico, making another line on the map because there can never been to many lines on that map. How proud you would have been of me making this trip.

Instead you are leading my invisible peloton. Pulling me forward whenever it gets though.

Instead I’m looking at the ruins of ancient civilisations and wondering where time has gone.  How the remains of these buildings are still there after thousands of years and how my memories of you already start to crumble. How two and a half years without you seems like eternity.

As you know there is an Eels song for every occasion, especially for every sad occasion. I think ‘Friendly ghost’ is the best fit here.  ‘If you scared to die you better not be scared to live. I have been spending all my days giving all I can give’. I hope that one day I will tell about my time in Mexico as avidly as you did.

How I strolled through a lot of colorful Mercado’s.

How I climbed into the mountains. Admiring the views, my head in the clouds.

How I cycled through the capital of Mezcal and got drunk from the smell just riding through town.

How I spend a night in prison, looking for a place to sleep.

How I visited the city of Leon and camped in fire stations all to impress my little nephew.

How I cycled straight into Mexico-City conquering the traffic of a metropolis.

How I saw a mule at a truckstop.

How beautiful Mexican cities are.

How nice the people are. Always offering more fruit than you can eat or carry.

Please look below for the English version

Van San Diego, Verenigde Staten naar La Paz, Mexico

Ik ontmoette Elijo in Héroes de independencia, aan het begin van mijn tocht door Mexico. Elijo was bezig aan een fietstocht van Ensenada naar Mexicali en terug. In Mexicali had hij een afspraak aan de universiteit om steun te vinden om zijn droom om een vliegende fiets te maken te realiseren. Zijn fiets had geen zadel en het achterwiel was stuk, maar dat hield hem niet tegen. Hij wilde niet de bus nemen of liften, hij was al zover gekomen met deze fiets. Zijn afspraak aan de universiteit was geen succes, blijkbaar zagen zij andere prioriteiten dan vliegende fietsen,  maar Elijo geeft zijn droom niet op. In zijn rechterhand houdt hij de vleugels van een vlinder.

Door met Elijo te praten over zijn droom kon ik niet wachten om Baja California te ontdekken. En dat stelde niet teleur, het is een plaats voor dromers.

Baja California is een schiereiland met aan de ene kant de stille oceaan en aan de andere kant de zee van Cortez. Ik fietste van de ene kust naar de andere en weer terug en kampeerde bijna elke nacht op het strand. Ochtenden aan de zee van Cortez beginnen steevast met een prachtige zonsopgang en de zon gaat onder aan de stille oceaan.

Iedereen droomt hier in Baja California. Sommigen willen de grens oversteken naar de Verenigde Staten, dromend van een beter leven voor henzelf en hun familie. Remittances zijn een belangrijke bron van inkomsten voor de lokale bevolking.

Er zijn de surfers die dromen van die ene perfecte golf.

En dan zijn er anderen die hun droomleven al gevonden hebben.

Dit is Pancho, hij woont samen met zijn 2 honden op een verder verlaten strand, Pancho Beach.

‘Soy el rey, esta es mi Castillo’. Ik ben de koning en dit is mijn kasteel zei hij mij met enige trots. De droom van Pancho behelst ook de overmatige consumptie van bier en het bekijken van Amerikaanse blockbusters in zijn kleine caravan.

Op weg naar het zuiden fietste ik stukken van de Baja Divide. Dit is een mtb route die vorig jaar werd ontwikkeld. De Baja Divide was een hele uitdaging, maar de route bracht me naar ongelooflijke plaatsen ver weg van de Mex 1, de enige geasfalteerde weg die van noord naar zuid gaat. Gravel wegen en vooral veel zandwegen langs ontelbare cactussen, spectaculaire canyons die me aan Utah deden denken, met palmbomen als bonus, verlaten stranden en kleine vissersdorpen.  

Af en toe fietste ik samen met Manu uit Zwitserland en Christina van Canada. Het was heel fijn om samen met hen te fietsen.

En dan is er nog het eten. De laatste tijd droom ik van Mexicaans eten en word ik midden in de nacht wakker van een hongerige maag. Het streetfood is lekker, overal te vinden, goedkoop en ik krijg er geen genoeg van.

En nu, na 6 maanden onderweg is het eindelijk tijd om mijn favoriete band, Eels te citeren. ‘The trouble with dreams is you never know when to hold on and when to let go’. Ik hoop dat Elijo zijn droom niet opgeeft. Het is veel makkelijker over het zand te vliegen dan erover te rijden.  Voor mij is het tijd om verder te gaan. De maand die ik doorbracht in Baja California was een ongelooflijke tijd. Een leven waarvan ik altijd gedroomd heb. Fietsen, kamperen op het strand en zwemmen in de oceaan. Het is verleidelijk om hier nog wat langer te blijven, maar het Mexicaanse vasteland wacht.

Tijdens mijn fietstocht in Baja California heb ik ook enkele geluidsopnamen gemaakt. Het is een andere manier om mijn reis te delen en een poging om de sfeer weer te geven. Jullie kunnen er naar luisteren onderaan deze pagina.

Cual es tu sueño?

From San Diego, United States to La Paz, Mexico

I met Elijo in Héroes de independencia, a couple of days into my ride in Mexico. He was cycling from Ensenada to Mexicali and back again. On his way he was stopping at the University of Mexicali to talk about his dream of making a flying bicycle. His current bicycle doesn’t have a seat and the rear wheel broke, but that didn’t seem to bother him. He refused to take the bus, after all he already came this far. The meeting at the university wasn’t a success, but Elijo is not giving up his dream. In his right hand he is holding the wing of a butterfly.

Talking to Elijo and hearing about his dream got me excited to discover Baja California, and it did not disappoint. It is a place for dreamers.

Baja California is a peninsula with on one side the pacific ocean and on the other side the sea of cortez. I cycled back and forth between the two and camped on the beach almost every night. Mornings on the sea of Cortez side always begin with a beautiful sunrise and the sun sets in the pacific ocean.

There is no shortage of dreams here.

Some people want to cross the border to the US, dreaming of a better life for them and their family. Remittances are an important source of income for the local population.

Surfers dreaming of that one perfect wave.

Others are already living the dream.

This is Pancho. He lives with his two dogs at this deserted beach appropriately called Pancho Beach. ‘Soy el rey, esta es mi castillo’. I’m the king and this is my castle, he told me. Pancho’s dream also seemed to involve the consummation of countless cervezas and watching a lot of American blockbusters in his tiny trailer.

Cycling south, I road some sections of the Baja Divide, it is a recently developed off-road cycling route. It was challenging ride but this route takes you to places that are not accessible from the only paved road that runs from north to south along the peninsula. Dirt roads winding through the cactuses, canyons that reminded me of Utah, with palm trees as added bonuses, deserted beaches and quiet fishing villages.

For a while, I cycled with Manu from Switzerland and Christina from Canada. It was very nice to have some company on the road.

And then there is the food. Lately I’m dreaming about a lot of mexican food and then waking up hungry in the middle of the night. The street food is tasty, abundant and cheap and it always leaves me wanting for more.

And now it is finally time to cite my favorite band, Eels. ‘The trouble with dreams is you never know when to hold on and when to let go’. I hope Elijo holds on to his dream, it would be a lot more practical to fly over the sand than to try and ride it. For me it is time to move on. I spent a month cycling in Baja California. It was one of the best times I have ever had. Living the existence I have always dreamed of. Riding my bike, camping on the beach, starry night skies and ocean swims. It is very tempting to stay here for a little while longer. But mainland Mexico is calling.

During my ride in baja california I recorded some audio. It is another way of sharing my trip and an attempt to capture the atmosphere. You can listen to it here, I hope you like it.

Please look below for the english version

Van Steamboat Springs, Colorado naar Las Vegas, Nevada

Las Vegas, de bakermat van de beschaving, waar wolkenkrabbers uit de woestijn rijzen, waar er meer Elvissen en Doly Partons zijn per hoofd van de bevolking dan eender waar ter wereld en waar de lichtpollutie iedereen epilepsie kan bezorgen.  

 

Las Vegas is een paradijs voor gokkers, op elke hoek is er een casino. Hoewel ik niet naar het casino ben gegaan, denk ik dat het belangrijk is om af en toe iets te doen waarvan je niet weet wat de uitkomst zal zijn. Om een risico te nemen en te kijken hoe het uitdraait. Het is te makkelijk om enkel dingen te doen waarvan je weet dat ze zullen slagen. Voor mij was het risico om een groot deel van mijn leven te slijten achter een bureau omdat er altijd wel een rede is om het niet te doen, groter dan de risico’s die verbonden zijn met deze reis.

Bij het gokken is de uitkomst op lange termijn wel zeker: the house always wins. Daarom ben ik van huis weggegaan.

Na steamboat Springs fietste ik verder door Colorado. Ik beklom bergpas na bergpas. Het hoogtepunt voor mij was de beklimming van Engineer mountain, een pas van net geen 4000m.

Het was een lange en zware beklimming. Toen ik bijna op de top was begon het te regenen. Ik zag een kleine hut om te schuilen. Jackpot!  Omdat het bleef regenen besliste ik er de nacht door te brengen en ‘s morgens verder te fietsen.

‘s Morgens was het helemaal opgeklaard en klom ik verder naar de top. Af en toe  moest ik mijn fiets de berg opduwen omdat het zo stijl was.

De beloning wachtte op de top, een ongelooflijk uitzicht.

Na Engineer pas fietste ik verder naar Utah. Fietsen in Utah betekende vroeg opstaan om zoveel mogelijk kilometers te malen voor het te warm werd om te fietsen. Ik zocht een plek in de schaduw om uit te rusten en ‘s avonds verder te fietsen. ‘s Avonds begon het steevast harder te waaien waardoor er nog enkele trage kilometers volgden tot ik een geschikte plek vond om te kamperen.

Op één van deze warme dagen stopte ik een een klein dorp om wat inkopen te doen. De uitbaatster vroeg me waar ik naartoe fietste. Wanneer ze mijn verhaal hoorde mocht ik niet betalen voor mijn boodschappen en werd ik aangemaand om aan tafel gaan te zitten in een hoek van de winkel. 10 minuten later stond er een bord pizza voor mijn neus. Jackpot!

Ik fietste van het ene nationale park naar het andere en ook buiten de parken was het landschap in Utah verbluffend. Het leek alsof het landschap veranderde achter elke bocht, van rode rotsen en woestijn naar uitgestrekte bossen en alles daartussenin.

Ik bleef niet om te gokken in Las Vegas. Ik had maar één gedachte in mijn hoofd: Leaving Las Vegas. Terug op weg, niet weten wat er gaat gebeuren. Hoeveel keer ik bankroet zal zijn en hoeveel keer ik de jackpot zal winnen. Deze keer wint het huis niet!

*Unless you leave the house

The house always wins*

From Steamboat Springs, Colorado to Las Vegas, Nevada

Las Vegas, the centre of civilisation, were skyscrapers rise from the desert, where there are more Elvisses and Doly Partons per capita than anywhere else in the world and where the light pollution can turn anyone into an epileptic.

Las Vegas is the capital of gambling. There is a casino at every corner. I don’t care care for gambling but I do think it is important in life to do something every once in awhile for which the outcome in uncertain. To take a risk and to see what happens. Life is restricted if you limit yourself to do only things you know will succeed. For me the risk of sitting behind a desk for the better part of my life never taking a chance because there is always a good reason not to, outweighs the risks I will face on this trip.

I guess in gambling the outcome in the long term is not uncertain: the house always wins. That is why I left the house.

After steamboat, I continued cycling in Colorado. Climbing mountain pass after mountain pass. The highlight for me was the ascent of engineer mountain.

It was a long and brutal climb. When I was almost at the summit it started raining, then I saw a small shelter. Jackpot! I decided to stay for the night and climb to the summit in the morning.

In the morning I started climbing again. For some time I had to push my bike because the road was so steep.

I was rewarded with amazing views at the summit.

After Engineer pass, I cycled into Utah. Cycling in Utah meant waking up early and cycling as many miles as possible before the heat made it impossible to cycle. I would try and find some shade for a couple of hours and cycle again in the evening. But by that time the wind picked up which meant some slow miles to a camping spot for the night.

On one of these hot days I stopped in a small town to get some groceries. The shopkeeper asked me where I was going. When she heard my story I wasn’t allowed to pay and was ordered to go sit at a table in the corner of the shop. Ten minutes later the free pizza arrived. Jackpot.

I cycled from one national park to another and the stunning scenery was not only limited to the parks. It seemed that in Utah the scenery changed after every turn, from red rock desert to lush forest and everything in between.

I did not stay to gamble in Las Vegas, I only had one thought on my mind: leaving Las Vegas. To get back on the road, not knowing what will happen and how many times I will be bankrupt and how many times I will hit the jackpot. I can’t let the house win this time.

*unless you leave the house

Please look below for the english version

Na Montana volgde een korte doortocht in Idaho waarna ik verder fietste naar Wyoming, Yellowstone en Grand Teton National Park.

Mijn plan was om te wachten op de zonsverduistering in Jackson Hole, Wyoming, maar het was er veel te druk om lang te blijven. Ik zag er wel een cowboy met Crocs, dat was redelijk onvergetelijk.

De slogan van Pinedale, Wyoming is ‘Pinedale, all the civilisation you need’. Pinedale is een cowboydorp aan de rand van de great divide basin.

De dorpsslogan was geen leugen. Pinedale is een voorpost van de beschaving. Er zijn winkels, bars, stromend water en elektriciteit en er zijn gespecialiseerde cowboywinkels waar je terecht kunt voor op maat gemaakte crocs en geweren. Veel te veel beschaving als je het mij vraagt. Ik stond te popelen om de Great Divide Basin in te rijden. De lokroep van de woestijn was oorverdovend. De Great Divide Basin is een gebied op de continentale waterscheidingslijn waar het water niet naar de atlantische of de stille oceaan stroomt, maar ter plekke verdampt.

Henry David Thoreau schreef “My spirits infallibly rise in proportion to the outward dreariness. Give me the ocean, the desert or the wilderness.” Dat is waarom ik van fietsen in de woestijn of een ander saai landschap houd. Het is hetzelfde gevoel als ik ‘s nachts fiets. Het landschap verdwijnt langzaam totdat de omgeving waarin je fietst ophoudt te bestaan. Je fietst door het grote niets. Het leven wordt gereduceerd tot het vinden van water en het draaien van pedalen. Je hersenen hoeven zich niet meer bezig te houden met je omgeving en er ontstaat meer ruimte voor gedachten. Je denkt helderder, opeens lijkt alles logisch.  Jammer genoeg werden deze gedachten tijdens mijn fietstocht door de Great Divide Bassin meermaals overspoeld door flarden ‘Total eclipse of the heart’. Dank u zonsverduistering! Ik denk dat ik een grotere woestijn nodig heb om de verlichting te bereiken.

Niets is ook een inspiratiebron voor kunstenaars. Waarschijnlijk is het meest beroemde voorbeeld daarvan Mark Rothko’s queeste om niets te visualiseren. Rothko beschreef zijn werk als “unknown adventures in an unknown space”. Ik kan geen betere beschrijving bedenken voor mijn ervaringen de afgelopen maanden.

Terug in de beschaving, denk eraan om altijd een helm op te zetten als je op café gaat. Je weet nooit wat er kan gebeuren in de beschaafde wereld.

 

About nothing

From Ovando, Montana to Steamboat Springs, Colorado

Leaving Montana, I rode a couple of miles in Idaho, before heading to Wyoming and Yellowstone and Grand Teton National Park.

The plan was to wait in Jackson Hole, Wyoming for the solar eclipse, but it was so crowded in Jackson with people coming to see the solar Eclipse, that I decided otherwise. I did see a cowboy wearing Crocs though, that was pretty nice.

The town slogan of Pinedale, Wyoming is “Pinedale, all the civilisation you need”. Pinedale is a cowboy town at the edge of the great divide basin.

And boy was it civilised, there were stores, electricity, bars, running water and special cowboy shops where you can buy tailormade Crocks and the odd gun. It still felt way to civilised and I was eager to continue to the great divide basin, the desert was calling. The great divide basin is an area on the continental divide where the water does not drain to the pacific ocean or the atlantic ocean, instead it drains inward to evaporate.
Henry David thoreau wrote “My spirits infallibly rise in proportion to the outward dreariness. Give me the ocean, the desert or the wilderness.” That is why I like cycling in the desert or any other dull landscape. It is the same feeling I have when riding in the dark. The landscape slowly disappears until the environment you are cycling through ceases to exist completely. It is you on your bike riding through a whole lot of nothing. Life is reduced to the basics, finding water and keep moving and enriching at the same time.  Your mind, which does not have to process the environment anymore, thrives. Thoughts become more clear cut, all of a sudden everything seems evident. Sadly however, during my time in the Great divide Basin, these thoughts got interspersed with long interludes of ‘total eclipse of the heart’. Thank you solar eclipse! I guess I need a bigger desert to find enlightenment.

Nothingness has been a source of inspiration for artists as well. The most famous is probably Mark Rothko’s quest to make nothingness visible. Rothko described his work as “unknown adventures in an unknown space”. I can’t think of a better way to describe my experiences these last couple of months.

Finally, when heading back to civilisation,  remember to always wear a helmet when going to a bar. You never know what might happen in the civilised world.

Please look below for the english version

Van Dawson Creek, British Columbia (Canada) naar Ovando, Montana (USA)

Nog een laatste steile klim voor ik de grens tussen Canada en de Verenigde Staten bereik in Roseville. In mijn hoofd wordt een liedje van Frank Zappa eindeloos herhaald.

“Movin’ to Montana soon

Gonna be a Dental Floss tycoon”

Er is altijd wel één of ander lied dat zich in mijn hoofd nestelt tijdens een fietstocht. Meestal is het elke keer een ander lied, maar sinds ik in Banff ben begonnen aan de Great divide Mountain Bike Route, een mountainbikeroute die zich uitstrekt van Banff in het zuiden van Canada tot de grens met Mexico langs de continental divide, krijg ik Moving to Montana Soon van Frank Zappa niet uit mijn hoofd. De continental divide is een waterscheidingslijn op het Amerikaanse continent, water dat langs de ene kant van de berg valt, stroomt naar de Atlantische oceaan, water dat langs de andere kant valt, stroomt naar de Stille Oceaan. 

Ik kijk al een paar weken uit naar Montana. Ik bracht wat tijd door in Revelstoke waar ik wachtte op mijn zus en haar vriend die me kwamen bezoeken.

Het was fijn om even niet onderweg te zijn. Maar na een paar dagen kon ik niet wachten om terug op de fiets te springen. Mijn hoofd was al in Montana.

Ik lijd aan het ‘restless legs’ syndroom. Ik ben altijd aan het dromen over de volgende plaats.

De weg van Revelstoke naar de grens was een aaneenschakeling van mooie plekken. Vaak leek het onmogelijk dat de volgende plek nog mooier kon zijn.

 

Tot ik uiteindelijk de grens overstak en Montana bereikte.

Iemand die ik onderweg tegenkwam, zei me:

“you cyclists, you will never be happy in one place again“. Dat klinkt als een vloek, maar volgens mij is het niet zo uitzichtloos.

Het is in ieder geval goed om te weten dat ik niet de enige ben met restless legs hier. Rusteloosheid zit ingebakken in de Amerikaanse cultuur. Misschien wel het bekendste voorbeeld is “on the road” van Jack Kerouac.

“because he had no place he could stay in without getting tired of it and because there was nowhere to go but everywhere, keep rolling under the stars...” (Jack Kerouac, On the road)

Ik ben blij om eindelijk zelf door dat Amerikaanse Westen te fietsen. Ik kijk al uit naar de tankstations en diners die ik onderweg zal zien. Deze plaatsen ademen rusteloosheid. Plaatsen waar de tijd trager lijkt te gaan, een kort intermezzo voor het leven onderweg.

Rusteloosheid is niet ergens anders willen zijn, het is naar ergens anders willen gaan. Het is een onstilbare honger hebben om in beweging te zijn. Ik wil weten wat er te zien is achter de volgende bocht en achter de bocht daarna.

Rusteloosheid is naar ergens anders willen gaan, niet omdat je denkt dat het een betere plaats is, maar omdat het ergens anders is.

I’m moving to Montana

From Dawson Creeck, Britisch Colombia (Canada) to Ovando, Montana (USA)

I’m grinding myself up for a final steep climb before crossing the border between Canada and the USA in Rooseville. The Frank Zappa lyrics are on repeat in my head.

“Movin’ to Montana soon

Gonna be a Dental Floss tycoon”

I often repeat the same lines of a song over and over again while I’m on a bike ride. Usually it is a different song everyday. But since I set off from Banff on the great divide mountainbike route, a mountainbike route that stretches from Banff in the south of Canada, along the continental divide in the United States all the way to the border with Mexico, ‘Moving to Montana soon’ from Frank Zappa is stuck in my head.

I have been looking forward to Montana for a couple of weeks now. I spend some time in Revelstoke, waiting for my sister and brother-in-law to come and visit me.

It was nice to spend some time off the bike in Revelstoke. But I couldn’t wait to get going again. My head was already in Montana.

More and more it becomes clear to me that I have a serious case of restless legs syndrome. Always dreaming of the next place to go.

The road from Revelstoke to the border took me through some breathtaking scenery where it often seemed impossible that the next place could be any more beautiful.

Until I finally crossed to border into Montana.

Someone I met along the road told me “You cyclists, you will never be happy in one place again” it sounded like an old witch’s spell to me. I do not think the situation is quite that desperate.

I take comfort in the idea that I’m not the only one with restless legs around these parts. Restlessness seems intertwined with American culture, arguably it is most vividly captured by Jack Kerouac in ‘On the road’ and by the other members of the beat generation.

“because he had no place he could stay in without getting tired of it and because there was nowhere to go but everywhere, keep rolling under the stars…” (Jack Kerouac, On the road)

Needless to say I’m really excited to cycle through the American West.

I’m looking forward to the gas stations and diners I will pass along the way. They are landmarks of restlessness. Places where time seems to slow down. An interlude for life on the road.

To me restlessness is not wanting to be somewhere else, it is wanting to go somewhere else. It is having an unstilled hunger for movement. The urge to know what is around the corner fuels my legs. Even if I’m sure the next corner will still be there tomorrow, I want to ride it right now, already eyeing up the next turn in the road. Restlessness is always wanting to go somewhere else. Not because you think it is a better place but because it is another place.

Please look below for the English version

Van Dawson City naar Dawson Creek

Na Dawson City fietste ik samen met Victor naar Whitehorse, de hoofdstad van de Yukon. Victor komt uit Chili en is net als ik op weg naar Patagonië.

Onderweg kwamen we veel mensen tegen die het een ongelooflijk toeval vonden dat we elkaar onderweg waren tegengekomen, 2 fietsers die helemaal van Alaska naar Argentinië willen rijden. Maar niets is minder waar. Deze periode van het jaar kan je meerdere voetbalploegen samenstellen met fietsers die op weg zijn naar Patagonië.

Zo is er Su die zijn familie en vrienden heeft achtergelaten in China, dromend van al de plaatsen die hij wil zien.

Andreas en Stephanie uit Duitsland zijn bezig aan een fietstocht van 3 jaar rond de wereld. Ze zijn een week voor mij vertrokken in Anchorage, maar we zijn elkaar onderweg nog niet tegengekomen.

Victor uit Chili, met wie ik enkele weken samen fietste, had genoeg van zijn consultancy job en de uitspattingen in het zakenleven en berekent in de plaats daarvan nu voortdurend de kortste weg tussen 2 eetgelegenheden.

Dan is er ook nog Alec die zo hard fietst dat niemand hem ooit in levende lijve heeft gezien.

Faez uit Iran fietste de Dempster Highway dit voorjaar. Dat is de meest noordelijke weg in Canada. De temperatuur zakte tot -30°c. Hij moet zijn tocht naar het zuiden uitstellen omdat hij de Verenigde Staten niet binnen mag met een Iraans paspoort.

Ikzelf probeer nog steeds het evenwicht te vinden tussen kilometers vreten en mooie omwegen nemen.

En er zijn nog heel wat andere fietsers onderweg naar Patagonië.

Er zijn er zoveel dat de originaliteit van de reis niet in de bestemming zit maar in de manier waarop elk van ons er wil geraken. Sommigen houden vast aan zoveel mogelijk comfort, anderen willen zichzelf testen. Sommigen hopen de reis zo lang mogelijk te rekken, anderen racen tegen een deadline. Sommigen hebben een eerder minimalistische opvatting over bagage, anderen zeulen met eten voor 10 dagen en een uitgebreide garderobe. Sommigen onder ons kiezen steevast voor de route met het minste verkeer, anderen zoeken minutieus naar de route met de minste hoogtemeters. Hoe iedereen zijn fietstocht wil aanpakken, wordt weerspiegeld in de fiets en hoe die is bepakt. Er wordt uren gediscussieerd over de bepakking en de fiets.

Al fietsend naar het zuiden worden we vergezeld door een eindeloze parade van RVs (recreational vehicles, mobilhomes en caravans met steroïden) die naar het noorden rijden om de zomer door te brengen in Alaska. Ook de RVs proberen de eindeloze eenheidsworst van het traject te doorbreken met een originele uitrusting. Individualisme en het doel van de reis worden samengebald in een ingewikkelde mix van metaal, wielen en motoren.

Su, Victor en ik logeerden een nacht in een RV in de tuin van een warmshowers gastheer. Terwijl we daar zaten, overwogen we om er vandoor te gaan met de RV. Met een RV zouden we overal kunnen stoppen waar we wilden. Met de fiets is het onmogelijk om een route uit te stippelen die alle interessante plaatsen tussen hier en Patagonië met elkaar verbindt. We zouden ons geen zorgen moeten maken over waar we deze winter zullen zijn en we zouden nooit te weinig Snickers hebben om door te gaan. Uiteindelijk werd het plan om de RV te ‘lenen’ afgevoerd. In de eerste plaats omdat onze gastheer voor de RCMP (canadese politie) werkt, maar ook en vooral omdat het gewoon veel fijner is een land of een continent te doorkruisen op een fiets.

Volgens Ernest Hemingway missen RVs een belangrijk ingrediënt om van een reis een onvergetelijke reis te maken.

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them. Thus you remember them as they actually are, while in a motor car only a high hill impresses you, and you have no such accurate remembrance of country you have driven through as you gain by riding a bicycle.”

In een RV zijn plaatsen als Prophet River of Pink Mountain nauwelijks waarneembaar. Als je knippert met je ogen ben je er al voorbij, onderweg naar het volgende verkeersknooppunt. Op de fiets beeld ik me de hele dag in hoe mooi Pink Mountain wel niet moet zijn. Een groene vallei, een geleidelijke klim in het bos en dan de top met de avondzon die de bomen een roze gloed geeft.

In werkelijkheid is Pink Mountain gewoon een parking langs beide kanten van de Alaska Highway, een bar, een restaurant en een kruidenier. Toch was het onvergetelijk om wat tijd door te brengen in Pink Mountain, een plaats ergens tussen hier en nergens.

 

The truth about Pink Mountain

From Dawson City to Dawson Creek

From Dawson City, I continued south to Whitehorse, the capital of the Yukon. I cycled together with Victor from Chili.  

Along the way, people marvelled at the huge coincidence of the two of us meeting on the road, both cycling to Patagonia. But this time of year you can compose several football teams of cyclists, admittedly lacking basic muscle development of any muscles not needed for pushing the pedals, cycling to Patagonia.
There is Su, who left his family and friends in China dreaming about all the places he would like to see.

There are Andreas and Stephanie who are making a 3 year cycling trip around the world and who I keep missing out on by one or two days but who I will meet one day for sure!

There is Victor who, tired of his consultancy job and the excesses of the corporate world, quit his job and instead is now constantly calculating the shortest route between 2 food stops.

There is Alec, who is riding so fast no one has ever seen him. Rumour has it, that like bigfoot, he doesn’t really exist.

There is Faez who cycled the Dempster Highway this spring in minus 30°c and who has to delay his trip south because he is not allowed to enter the United States with his Iranian passport.

And there is me, alone on the road again, still trying to figure out the balance between covering the distance and taking the scenic detour.

And there are many others.

In fact, there are so many of us that the originality of the voyage lies not in the destination but in the way we get there. Some favor comfort, others hardship. Some of us want to last the journey as long as possible, others are racing a deadline. Some of us have a minimalist approach to luggage and one of us is carrying a gigantic jar of peanut butter. Some of us systematically choose the road less traveled while others are figuring out how to avoid as much climbing as possible. The nature of the journey manifests itself in the setup of the bikes. And hours are spent discussing and improving the bikes and the load.

As we all make our way south we encounter an endless parade of RV’s (recreational vehicles) going north for the summer. They too try to compensate the mind numbing conformity of the trajectory with an original setup. Expressing individuality and the purpose of their journey in a puzzling mix of metal, wheels and engines.

One day, Su, Victor and I stayed a night in the RV of a Warm Showers host. We contemplated carjacking it for a while. With an RV it would be possible to visit all the places we would like to see whereas now we have to choose. It is impossible to make a route that connects all the interesting places between here and Patagonia. We wouldn’t have to worry about the weather and where we are this winter. In an RV we would never ran out of Snickers. In the end we decided not to because 1) it would be tremendously stupid to steal (no not steal, borrow, we would bring it back eventually) from a RCMP officer and 2) it is just more fun to cross a country or a continent on a bicycle.

According to Ernest Hemingway, RVs lack a key ingredient of what makes any journey a memorable journey.

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them. Thus you remember them as they actually are, while in a motor car only a high hill impresses you, and you have no such accurate remembrance of country you have driven through as you gain by riding a bicycle.”

For the purpose of this blog it would have been so nice if Hemingway said this while actually riding his bike across the Rocky Mountains. But chances are he wrote this while zipping his grappa in Bassano, Italy or with a gigantic hangover after a night out in Paris.

In an RV, Prophet River or Pink Mountain would be just a blib. You wouldn’t even notice it when you blink your eyes on the way through. You can cover big distances every day. So why would you stop in a place like Pink Mountain? On my bicycle I spend a whole day imagining what a glorious site Pink Mountain would be. A lush valley, a gentle climb along the treeline, the evening sun making the trees look pink. In reality Pink Mountain is just a parking lot at either side of the road. Still it was nice to spend some time there, somewhere in the middle of nowhere.